خواص درمانی درخت انبه

درخت انبه، درختی است بزرگ و زیبا که منشاء اصلی آن در هند و مالزی بوده است، ولی امروزه در نواحی دیگر آسیا، هند، جاوه و غیره توسعه یافته پرورش می یابد.در جاوه معادل دو میلیون از درخت انبه  وجود دارد. میوه درخت انبه خوراکی و دارای طعم شیرین است.از پرورش درخت انبه دو رگه ها و واریته های متعددی بدست آمده که هر یک ظاهری متفاوت از دیگری دارد.

ترکیبات شیمیایی درخت انبه

پوست درخت انبه دارای ۵ تا ۱۸ درصد تانن است. از ادرار چهار پایانی مانند گاو که از برگ درخت انبه تغذیه می نمایند، ماده زرد رنگی در نقاشی مصرف دارد نام پیوری (Piuri) بدست می آورند که در این ماده شامل ۴۰ تا ۶۰ درصد اسید اگزانتیک (Ac Euxanthique) است.

خواص درمانی درخت انبه

برگ انبه اثر قابض(ایجاد یبوست می کند) و گل های آن اثر اشتهاء آور دارد و در رفع ترشحات زنانگی ،ترشحات مهبلی مؤثر است. به علاوه در درمان نارسایی های هضمی با منشاء صفرا که با عوارضی نظیر تلخی دهان و یبوست همراه است، مؤثر واقع می گردد. میوه نارس درخت انبه طعم گس ترش و ناپسند دارد، تصفیه کننده خون و قابض است. میوه رسیده درخت انبه طعمی مطبوع، اشتها آور و قابض دارد و آن را مقوی  می دانند. با مصرف آن پوست بدن لطافت پیدا می کند. برای دانه درخت انبه اثر ضد استفراغ و برای روغن دانه اثر رفع درد معده قائل اند. پوست درخت انبه اثر بندآوردنده خون و قابض دارد، به علاوه استفراغ را تسکین می دهد و اسهال را رفع می کند. از پوست درخت انبه نوعی عصاره تهیه می شود.

محل رویش درخت انبه

در نواحی جنوبی ایران کاشته می شود و به نام های انبه، موانبه، نغزک و منجو موسوم است.