خواص درمانی گیاه آلاله

آلاله گیاهی یک ساله، به ارتفاع ۱۵ تا ۶۰ سانتی متر و دارای ساقه منشعب و توخالی است. برگ های آن دارای پهنگی با بریدگی های عمیق و گل هایش به رنگ زرد روشن است. فراوانی آن بیشتر در گل و لای مناطق مردابی، گودال ها، کنار استخرهای طبیعی و در اماکنی است که غالباً به علت مجاورت با رودخانه یا استخر، گاه گاه از آب و گل و لای پوشیده می شود. از مشخصات آن این است که هر پایه گیاه در محیط های مساعد، تعداد فراوانی در حدود ۷۰ تا ۱۰۰ گل می دهد.

پراکندگی آن بیشتر در نیمکره شمالی است.

این گیاه اصولا سمی است و حتی اگر حیوانات آن را مخلوط با علوفه مصرف نمایند، تورم دستگاه هضم، توأم با ناراحتی ها و اختلالات اعمال گردش خون و دستگاه تنفسی در آن ها پیش می آید. بعلاوه قوه بینائی را در آنها کاهش می دهد. اگر گاو شیرده آن را بخورد، حجم شیر روزانه اش کم می شود.

تاریخچه مداوای بیماری ها با این گیاه، به قرون گذشته ارتباط دارد. در زمان قدیم آن را برای ایجاد مسمومیت بکار می بردند. در مسمومیت از آن، عضلات چهره، انقباضات غیر ارادی خاص پیدا می کند بطوری که مسموم پس از مرگ، قیافه اش به وضعی در می آید که تقلید خنده را نشان می دهد از این جهت با توجه به اینکه این گیاه سابقاً از ساردنی به جاهای دیگر می رسیده است حالت خاص قیافه مسموم را پس از مرگ، Sardenios gelos (خنده ساردنی Rire Sardonique) نامیده اند.

محل رویش این گیاه در اطراف تهران، ونک، نواحی مرطوب لاهیجان، بندرانزلی، پیربازار، بین رشت و بندر انزلی (عبدالعلی منتظر) می روید.