خواص درمانی گیاه شقایق

گیاه شقایق گیاهی علفی، زیبا و به ارتفاع ۲۵ تا ۹۰ سانتیمتر است. در مزارع، اماکن سایه دار، دشت ها، نواحی کم درخت جنگل ها و دامنه های کم ارتفاع کوهستانی می روید. پراکندگی آن به صورتی است که در غالب نواحی کره زمین یافت می شود. برگ های آن پوشیده از کرک و دارای پهنکی منقسم به تقسیمات عمیق دندانه دار و یا قطعات نسبتاً جدا از یکدیگر، مخصو صا در قسمت انتهائی ساقه است. شقایق، گل هائی به رنگ قرمز زیبا و به صورت منفرد در قسمت انتهائی ساقه دارد. ندرتاً ممکن است به رنگ های گلی و بنفش دیده شود. کاسه گل آن پس از باز شدن گلبرگ ها، می ریزد بطوری که گل های شکفته شقایق، عاری از کاسبرگ می باشند. زمان باز شدن گل شقایق در اواسط بهار است.

گیاه شقایق

میوه ای شبیه خشخاش، ولی کوچکتر از آن، به طول ۱ تا ۲ سانتیمتر و به عرض ۶ تا ۱۰ میلیمتر دارد.

گل شقایق عاری از بو می باشد و با آنکه ماده قندی نوش، در قاعده گلبرگ های آن بوجود نمی آید معهذا زنبور عسل برای بدست آوردن دانه گرده فراوان، به سمت گل شقایق هجوم می آورد زیرا در داخل گل های ۴ گلبرگی آن، تعداد فراوانی پرچم جای دارند.

قسمت مورد استفاده شقایق، گلبرگ های آن است که در تابستان از مزارع و محل رویش این گیاه جمع آوری کرده به سرعت به صورت قشر نازکی بر روی یک صفحه کاغذ در سایه و یا در اطاق های مخصوص با گرمای مشخص می گسترانند و یا در اتوو خشک می کنند. در حین خشک شدن گلبرگ ها نیز باید گاهگاه آن را زیر و رو نمود تا خراب نشوند و رنگ تیره حاصل ننمایند.

گلبرگ های خشک شده شقایق را باید در محل های خشک نگهداری کرد.

تاریخ استفاده درمانی از گل شقایق به زمان های خیلی قدیم نسبت داده می شود زیرا این گیاه به علت وجود در مزارع، همراه با دانه غلات، حبوبات و غیره به نواحی مختلف کره زمین انتقال پیدا کرده و از این جهت به علت پراکنده بودن در وسعت های پهناور مورد استفاده های درمانی ملل مختلف قرار گرفته است.

محل رویش این گیاه گنبد قابوس در گرگان، لاهیجان و رودبار در گیلان، دشت مرغان و تبریز در آذربایجان، بختیاری، بین شوش و دهلوران همچنین بین هفت تپه و اهواز در خوزستان، بم در ارتفاعات ۹۰۰ متری  در کرمان است.