خواص درمانی درخت اقاقیا

درخت اقاقیا، درختی زینتی،زیبا،خاردار و به ارتفاع ۶ تا ۲۰ متر به ندرت زیادتر که ساقه ای پوشیده از پوست خاکستری رنگ با شکاف های عمیق دارد.برگ های درخت اقاقیا ۲۰ تا ۲۵ سانتی متر و مرکب از ۹ تا ۲۱ برگچه بیضوی و به رنگ سبز روشن است. گل های درخت اقاقیا سفیدرنگ، معطر، مجتمع به صورت خوشه های پرگل به طول ۲۰ تا ۳۰ سانتی متر با حالت آویخته دارد. میوه درخت اقاقیا نیام به طول ۵ تا۱۰ سانتی مترو به عرض ۱ تا ۲ سانتی متر و محتوی ۴ تا ۱۰ دانه کلیوی شکل و به رنگ قهوه ای است.با پرورش مداوم درخت اقاقیا موفق به تهیه نژادهای عاری از خار و گل های به رنگ گلی شده اند. گل های درخت اقاقیا نوش فراوان و عسل معطر و مرغوب ایجاد می کند و با محاسبه ای که بعمل آمده از هر ۱۶۰۰۰۰۰ دفعه که زنبوران عسل جمعاً به سمت آن جلب می گردند معادل یک کیلو عسل از آن بدست می آید. گل درخت اقاقیا به مصارف متعدد می رسد مانند آن که از آن در تهیه نوعی نان شیرینی، لیکور، شربت، لوسیون های زیبایی، نوعی تنطور زرد رنگ جهت رنگ کردن ابریشم، پنبه و کاغذ استفاده می گردد. با الیاف فیبری ساقه درخت اقاقیا نوعی طناب تهیه می شود ولی این کار در ایران معمول نیست. چوب درخت اقاقیا نسبتاً مستحکم و بادوام است و در مقابل حشرات و پوسیدگی نیز مقاومت زیاد دارد.

خاصیت درخت اقاقیا

گل درخت اقاقیا دارای اثرات خفیف آرام کننده، مقوی، قابض،نرم کننده و صفرابر است. پوست درخت اقاقیا مخصوصاً پوست ریشه آن به مقادیر کم و مخلوط با قند اثر مقوی و ملین ملایم دارد ولی اگر به مقدار زیاد به کار رود اثر قی آور و مسهلی قوی ظاهر نموده سمی می گردد. برگ درخت اقاقیا اثر صفرابر و ملین دارد. دم کرده گل و برگ درخت اقاقیا می تواند در سردردهای منشأ مسمومیت های خود به خود (مسمومیت های ناشی از پیدایش مواد سمی در خون و جمع شدن آن ها در عضوی از بدن)،سوء هضم، استفراغ های سبک و احساس کسالت های عادی که غالباً پیش می آید اثر مفید داشته باشد.

محل رویش درخت اقاقیا

منطقه اصلی انتشار درخت اقاقیا امریکای شمالی است ولی امروزه در نواحی مختلف اروپا آسیای معتدله و ایران نفوذ یافته به عنوان یک درخت زینتی پیوسته پرورش می یابد پراکندگی آن در ارتفاعات متجاوز از ۱۰۰۰ متر کمتر عملی می گردد. درخت اقاقیا در نواحی مختلف ایران به عنوان یک درخت زینتی پرورش می یابد و دارای واریته های متعدد است.